ιδιαίτατος

-η, -ο (Α ἰδιαίτατος, -άτη, -ον)

ο εντελώς ξεχωριστός, ο ολωσδιόλου εξαίρετος («ὁ δ' ἐλέφας ἰδιαίτατον ἔχει τοῡτο τὸ μόριον τῶν ἄλλων ζῷων», Αριστοτ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < ίδιος + κατάλ. υπερθ. βαθμού -αιτατος (αντί -οτατος / -ωτατος), πρβλ. ησυχ-αίτατος, παλ-αίτατος].